Geen producten in de Winkelwagen
De Rana Plaza ramp (één van de grootste kledingfabrieken in Bangladesh die instortte waarbij 1.100 mensen om het leven kwamen en 2.500 mensen (ernstig) gewond raakten) is een zwarte dag voor de mode-industrie, en was tegelijkertijd een eye-opener. Arbeiders van kledingfabrieken werken veel te vaak in onveilige, slechte omstandigheden, waar ze worden geïntimideerd en uitgebuit.
Omdat beelden zoveel meer indruk maken dan tekst een lijstje met documentaires met confronterende, onthullende & hartverscheurende verhalen over dit onderwerp.
The True Cost confronteert je met de krankzinnige kledingindustrie die wij gezamenlijk in stand houden en laat zien wie er uiteindelijk de dupe worden van de alsmaar goedkopere kleding.
Deze docu brengt heel goed in beeld hoe bizar de kledingwereld geworden is. We hebben hier elke week de nieuwste mode in de winkels die we voor weinig geld meenemen en ze ook vaak ongedragen weer weggooien(!). Mede door de lage prijs gaan we achteloos om met kleding en daardoor ook met de mensen die het maken. Door ons gedrag hebben ze geen andere keuze dan voor een schandalig laag loon te werken in verwaarloosde panden. In deze docu krijgen deze mensen een gezicht en delen ze hun ontroerende verhalen.
Bovendien zijn er allerlei deskundigen aan het woord die telkens de spijker volledig op zijn kop slaan. Ze overtuigen je ervan dat het nodig is om de hele kledingindustrie voorgoed op zijn kop te zetten en dat is precies waarom iedereen deze film zou moeten zien.
Liefhebbers van De Keuringsdienst van Waarde kennen deze mannen wel. Programmamakers Roland Duong en Teun van de Keuken doken voor hun driedelige serie op eigenzinnige maar doeltreffende manier in de kledingindustrie.
Je ziet de gebruikelijke stroeve telefoongesprekken en gesloten deuren, maar doordat ‘Tony Chocolonely’ zich weet te infiltreren in een schimmige industrie komen er toch arbeiders, fabriekseigenaren en tussenhandelaars aan het woord.
Alle afleveringen kijk je hier via de NPO.
Deze korte docu gaat over een paar vrolijke Indiase dames die bergen van onze afgedankte – vaak vrijwel ongedragen – kleding verwerken tot nieuwe garens. Ze fantaseren over de idiote westerlingen van wie de kleding zijn geweest.
The positive chain of change is gemaakt 25-jarige Nederlandse Chanel Trapman. Hierin komen bijvoorbeeld diverse pioniers op het gebied van duurzaamheid binnen de mode aan het voorbeeld. Een voorbeeld van deze gamechangers zijn Kerry Murphy & Amber Jae Slooten. Zij hebben het virtuele modehuis The Fabricant gericht. Hier wordt geen fysieke kleding meer geproduceerd. Ze hebben alleen maar virtuele prototypes want: "waarom zou je nieuwe kleding kopen voor een foto wanneer je het ook kunt photoshoppen"?
Daarnaast wordt ook gesproken met Nederlandse modescholen en mensen die sceptisch zijn over duurzame mode. Zo geeft Romy Bresseleers, de rechterhand van Anna Nooshin, toe dat ze vond dat duurzame mode nog erg kampt met een stoffig imago en dat ze stiekem wel weet dat fast fashion niet goed is, maar dat het toch een ver-van-je-bed-show blijft.
In deze serie worden vijf beginnende ontwerpers gevraagd om samen een duurzame collectie te ontwikkelen. Hiervoor verdiepen ze zich in de manier waarop kleding normaal gesproken wordt gemaakt. Daarvoor bezoeken ze Myanmar en werken ze in de katoen- en leerindustrie en in sweatshops en textielfabrieken.
De makers van het programma hopen hierdoor bewustwording onder jongeren te creëren, want alhoewel de mode-industrie een sprankelende, creatieve wereld lijkt, is niet elk aspect van de industrie zo glamoureus.
Dit merken de jonge ontwerpers niet alleen aan de lage lonen en oneerlijke omstandigheden van fabrieksarbeiders, maar ook aan de chemicaliën waarmee wordt gewerkt; die in rivieren wordt geloosd en funest zijn voor de omwonenden, die het water gebruiken om akkers te besproeien.
Uiteindelijk maken de ontwerpers met de kennis die ze hebben opgedaan een duurzame collectie en eindigt de serie met hun modeshow.
Genaaid is hier te zien.
